Halfweg

Hallo iedereen!

Hier volgt weer het verslag van deze week. Deze week hebben we dagdiensten gedaan die meestal vrij rustig zijn en wat dus ook deze week zo was. Maandag was een heel rustige dag, zonder bevallingen. We hebben wel kennis gemaakt met enkele andere vrijwilligers van een andere organisatie die enkele dagen in ons ziekenhuis kwamen helpen. Fozia (dokter in opleiding, USA), Julia (verpleegster, Canada) en Charlotte (student vroedvrouw, Engeland). Leuke mensen! Ze hebben ons tips gegeven over welke leuke dingen er nog te doen zijn in Arusha en welke bezienswaardigheden er zijn die zij al gedaan hadden. En natuurlijk ook gepraat over hun ervaring hier en hun project.

Het nieuwtje van dinsdag is dat we onze eerste kanga gekocht hebben. Een mooie kanga met een zin in het Swahili op. We vroegen aan de verkoopster wat de zin betekende, maar ze kon het niet zo goed vertalen in het Engels. De zin ging als volgt: Ukipata ushukuru ukikosa usikufuru. Maar we vonden de kanga zo mooi dat we hem meenamen zonder dat we eigenlijk wisten wat er op stond. Toen we thuiskwamen heeft Victoria het voor ons vertaald: Wees dankbaar voor wat je krijgt en wees niet teleurgesteld voor wat je niet krijgt. Mooie zin! Goed dat we hem gekocht hadden dus! ;)

Enkel woensdag hebben ik en Fien een bevalling kunnen doen. De bevalling die ik heb gedaan was weer een speciale. Wanneer ik de vrouw onderzocht had, merkte ik op het hoofd vreemd in het bekken zat. Het hoofd zat schuin, wat wij asynclitisme noemen. Ze had ook nog geen volledige ontsluiting. We hadden haar op de zij gelegd om het hoofd te doen draaien. Wat heel snel lukte want plots was het hoofd zichtbaar. Ik had steriele handschoenen klaargelegd maar had geen tijd meer om ze aan te doen. Gelukkig had ik nog onsteriele handschoenen aan! Toen de baby geboren was, deed het niets. Het weende niet, het bewoog niet, had een blauwige kleur. Onmiddellijk ingrijpen dus! Ik navelde de baby af en Fien nam de baby mee. Er was nog een vrijwilliger op die moment aanwezig, Carmel van Australië, die hulp riep. Er kwam een vroedvrouw helpen. Ze wilde de baby aspireren maar de vroedvrouw wist niet hoe het toestel werkte… Carmel en Fien zijn begonnen met beademen omdat het te lang duurde tegen dat de vroedvrouw het toestel in gang kreeg. Toen ze ontdekt had hoe het werkte, hebben ze de baby geaspireerd en terug beademd. Nadat de baby een kleine kik gaf, wilde de vroedvrouw het beademen stoppen omdat de baby geweend had. Dit was genoeg. Maar dit was nog niet goed genoeg! De baby moest goed ademen. Na het aspireren en het beademen een paar keer te herhalen, ademde de baby zelf. De baby ademde nog wel traag en had overstrekte armpjes. Wij wilden dat de baby getransporteerd werd naar een groter ziekenhuis omdat we ons verantwoordelijk voelden voor de baby en we wilde dat deze de zorg kreeg dat hij nodig had. Maar enkel de dokter werd verwittigd om naar de baby te komen kijken. De dag erna is de dokter ons komen vertellen dat de baby het goed deed, wat een opluchting was voor ons.

Woensdag avond had Projects Abroad een medical workshop ingepland over tropische ziekten. Ik keek hier wel naar uit, omdat we hier niet zo veel over weten. De dokter die deze workshop gaf, was onze supervisor van ons ziekenhuis, dokter Kivoyo. Ik had een theoretische uitleg verwacht over tropische ziekten zoals bijvoorbeeld malaria, maar we hebben gewoon uitleg gekregen over het verloop van de medical outreach die we donderdag gingen doen.

Donderdag, de medical outreach, was weer een hele nieuwe ervaring. We gingen met alle medische vrijwilligers naar Engikaret village, een Masaidorp, om medische hulp te verlenen. We werden onderverdeeld in 4 groepen. De eerste groep ging ervoor zorgen dat er buiten een rij werd gevormd en dat de mensen niet zo maar binnen stormen. De tweede groep deed de registratie. De derde groep deed de consultatie. En de laatste groep gaf de medicatie. Het plan was om door te draaien zodat iedereen overal gestaan had. Maar eigenlijk was het rondkijken om te zien waar je hulp nodig was en andere mensen afwisselen. Want we waren met veel volk en het was maar een klein gebouw! De rij bleef oneindig. Wanneer er mensen weg gingen, kwamen er weer andere bij. Ik begon aan de registratie. Gelukkig zat er een tolk bij ons, want de Masaitaal verstaan we niet. Bij kinderen onder de 5 jaar moest de temperatuur genomen worden. Bij mensen boven de 45 jaar moest de bloeddruk genomen worden. En iedereen werd gewogen. Verder moesten we de voornaam, de achternaam, de leeftijd en het geslacht navragen. Vreemd dat sommige mensen hun leeftijd niet weten. Dan was het maar gokken op het uitzicht. Hierna heb ik nog even bij de dokter op consultatie gestaan, wat wel interessant was! Daarna was het rond kijken en hulp bieden waar dit nodig was. Op een gegeven moment stond het buiten vol met schoolkinderen. Iedereen wilde een pilletje maar ze waren niet eens ziek. Sommige kinderen die bij de dokter kwamen zeiden dat ze hoofdpijn hadden en moesten hoesten terwijl dit voor de aandacht was. Maar de dokter weet dat dit zo is en schijft dan enkel een pil voor tegen wormen. Alle kinderen die dit de vorige keer niet hebben gehad, kregen dit pilletje. Wat ik wel goed vond! Tegen het einde van de dag ging ik nog eens meevolgen op de consultatie. Er was een moeder met een kind dat spruw had. Het kind leek heel slap. Het reageerde ook op niets. De fontanel was ingezakt, wat een tegen is van uitdroging. Het kind moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, wat absoluut niet dichtbij was. Ze konden pas de dag erna vertrekken. Maar voor het kind zou het beter zijn om vandaag nog te worden opgenomen, want het was er echt slecht aan toe. Na even onderhandelen heeft de dokter kunnen regelen dat ze met onze bus mee naar Arusha kon. Wat het beste was voor het kind! Het beeld van dat kind, gaat me altijd bijblijven. Zo ziek, en zo slap.

Donderdagavond zijn we met vrijwilligers van Projects Abroad gaat eten in een bbqrestaurant voor slechts 5€. Goedkoop is het hier wel! En het was lekker! De dag erna was weer een rustige dag in Ngarenaro. Er waren 8 vrouwen binnen, maar niemand beviel! Dat was wel een tegenvaller! Zaterdag zijn ik en Fien ziek opgestaan. Beide hadden enorme last van onze darmen, we voelden ons slap, opstoten van misselijkheid. We waren niet onszelf! Maar aan wat kon het liggen? We dachten misschien aan het vlees van de bbq ofwel de vis van de vorige avond. Ellendige dag! Maar Victoria was bezorgd en wilde iets ligt voor ons maken als avondeten. Dikke soep en friet met samosa (lijkt op een loempia). Een ander idee dan ik had van lichte voeding. Hehe.. Het was wel fijn dat ze voor ons wilde zorgen! We hebben het enkel bij de soep gehouden en zijn na enkele immodiums op tijd ons bed ingekropen.

Vandaag zijn we gelukkig met een beter gevoel opgestaan! Want we hadden iets leuks gepland! We gingen lunchen in Shanga. Een restaurant met een atelier waar materiaal gerecycleerd werd en nieuwe dingen van gemaakt werden. Voornamelijk van glas. Deze voorwerpen werden gemaakt door blinden, doven, gehandicapten. Echt knap! Het eten was ook de moeite! Een 5 gangen menu voor slechts 15 euro. Ons buikje was goed gevuld en we hadden een leuke namiddag achter de rug!

Voila, dat was het weer voor deze week. Tot de volgende blog!