Hakuna Matata

Mambo!

Hier mijn eerste reisverslag vanuit het verre Arusha. Het spijt me voor het lang wachten maar ik heb nog maar sinds dinsdag internet, en dan nog werkt het niet altijd :).

Ik zal beginnen bij mijn vertrek vrijdag. De vlucht was goed verlopen. Na ongeveer 8uur vliegen vanuit Amsterdam kwamen we aan in Kilimanjaro airport. Een kleine luchthaven waar je al onmiddellijk het verschil ziet! Wanneer je de luchthaven buiten wandelt staan er veel mensen te wachten met een papier waar namen, organisaties,... opstaan. We hadden projects abroad snel gevonden. Op weg naar de auto, wat zo'n 50 meter was, kwamen de Afrikanen naast je wandelen en proberen ze je koffer uit je handen te nemen zodat jij ze kan betalen omdat ze jouw koffer hebben gedragen. Maar daar waren we op voorbereid en daar zijn we dus niet in getrapt. Aangekomen bij de auto, zagen we dat de auto slechts voor 6 personen was. We waren met 5 Belgen en 2 chauffeurs... Ook hadden we dan nog in totaal 10 koffers bij. Wat dus niet in het busje past. Op dit moment hebben we de eerste zin in het Swahili geleerd: 'Hakuna matata'. Geen zorgen. En het klopte. De chauffeurs van projects abroad hadden snel een oplossing bedacht zodat we konden vertrekken. We zaten wel met 4 op een 3 persoonsbank, maar dat ging wel!

De rit op zich was een heel avontuur. Ze rijden hier links en er zijn praktisch geen verkeersregels. Er zijn geen verkeersborden, wel rode lichten maar die zijn niet zo belangrijk. Ook een leuk weetje is wanneer ze klaxoneren dit betekent dat ze niet aan de kant gaan. Er is dus continu getoeter op straat. De hoofdwegen zijn vrij goed maar de achterwegen liggen vol met stenen. Het was dus een heel heen en weer gewiebel!

Ik was heel benieuwd naar de familie omdat we nog geen foto's hadden gezien. Een week voor ons vertrek is ons gastgezin nog veranderd door de hevige regen. Nu zitten we in de Victoria familie. Victoria is een heel lieve vrouw en haar geadopteerde dochter, Happy, was ook heel lief bij onze aankomst. Op het moment dat we aankwamen was er nog een andere vrijwilligster die verbleef in het gezin, Els. Zij is ook van België.

De dag erna heeft Els ons wat rondgeleid in het huis en in Arusha zelf. Ook heeft ze van alle tips gegeven over de gewoontes hier. Het is hier heel stoffig. Of je nu open of dichte schoenen aandoet, je voeten zien altijd vuil. Op straat zeggen heel veel mensen gedag, en soms, wat te verwachten was, roepen ze Muzungu. Dit betekent blanke. Ook de kindjes op straat zeggen vaak iets. Meestal zeggen ze 'good morning', ook al is het avond :) Ze leren deze begroeting op school. De dag werd al onmiddellijk afgesloten met Belgische kost, frietjes! De gewoonte hier bij het eten is dat wij eerst eten en dan het gezin pas. Els vertelde ons dat dit uit beleefdheid is zodat we zeker genoeg hebben.

Zondag was een rustige dag, we zijn gaan zwemmen in een zwembad 30 minuutjes wandelen van ons huis. Het was een mooie wandeling en het zwemmen deed enorm deugd! Het is hier vaak zooooo warm!

Maandag kregen we een rondleiding van projects abroad. Om 9uur is Jackie ons komen ophalen en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Onderweg deed ze de uitleg waar de dalla dalla moesten nemen en waar we zouden moeten afstappen maar dat was nogal onduidelijk dus dat konden we allemaal niet onthouden. Na het ziekenhuis zijn we naar het kantoor van Projects Abroad gereden om ons werkvisum in orde te maken. Daarna hebben we met enkele vrijwilligers de dalla dalla genormen, wat ook een heel avontuur is. Elke dalla probeert jou in zijn busje te krijgen, wat soms overweldigend overkomt. Aangekomen in Arusha zijn we iets gaan eten en daarna zijn we terug naar het kantoor gegaan.

Nu begint het echte verhaal waarom ik naar hier ben gekomen. De stage in Ngarenaro. Dinsdag was de eerste dag en direct een drukke dag. Op enkele uren hadden we al 3 bevallingen gezien. De dokter had ons vertelt dat we die dag de vroedvrouwen wat moesten volgen zodat we de werking leren kennen. Mijn eerste indruk was chaos. Maar op een rustige manier. De briefing, wat je een briefing kunt noemen, duurde een uur. De dokter vertelde situaties wat hij de dag ervoor had gezien en overliep deze met de vroedvrouwen. Dit verliep allemaal in het Swahili dus we verstonden er niet veel van. Wanneer we iets aan de vroedvrouwen vroegen, antwoordden ze soms gewoon niet. Ik voelde me niet echt welkom. Na heel de dag oberveren zijn we een hoofd vol informatie en beelden naar huis vertrokken.

Woensdag was een betere dag. We gingen ons niet laten doen en zijn er na de briefing onmiddellijk ingevlogen. Met als resultaat dat ik en Fien beide een bevalling hebben kunnen doen. Waar ik ook een vreemd gevoel bij had, was wanneer de vroedvrouw iets deed, ze aan ons vroeg of het goed was en of het normaal was.. Precies of ze wist het zelf niet. Ook hebben we die dag al een minder fijne situatie meegemaakt. Na het eten was er iemand aan het bevallen en we besloten om te gaan kijken. Wanneer we in de bevallingskamer waren, zagen we iets vreemd. Er was al een deel van het kind geboren, maar we zagen niet goed wat het was. Eerst zagen we niet eens dat het een kind was, het leek meer op een baarmoeder. We vroegen wat uitleg aan de vroedvrouw die erbij stond. De vrouw was aan het bevallen van een kind met een afwijking, ze had haar baby al een week niet meer voelen bewegen en er waren geen harttonen. Toen zagen we dat het geboren deel van de baby een poep was waarvan de huid al aan het degenereren was. Toen de baby geboren was, zagen we dat het kind ook een waterhoofd had en de ledematen waren niet in verhouding met het lichaam. Dit was best een schokkend beeld omdat ik zo'n situatie nog nooit had gezien. Ik moest even bekomen en kort na deze bevalling zat onze shift er gelukkig op. Ik heb er de rest van de dag nog aan gedacht en heb er met Fien nog enkele keren over gepraat.

Vandaag was dan weer een rustige dag met enkel vrouwen in arbeid en geen bevallingen. Wel hebben we een rit met de ambulance meegemaakt! Er was een vrouw die al 17uur in arbeid was en ze moest getransporteerd worden naar een ander ziekenhuis dichtbij. De vroedvrouw van die dag wilde absoluut dat wij meegingen met haar om de vrouw te transporteren. Ik had het gevoel dat de vroedvrouw eigenlijk niet veel kennis had want ze vroeg alles aan ons en ze kwam niet zeker over. Maar zo heb ik nog wel een paar keer mijn bedenkingen gehad in dit ziekenhuis. Bijvoorbeeld steriliteit heeft hier een andere definitie dan bij ons denk ik en wanneer een vrouw iets te veel lawaai maakt, kletsen de vroedvrouwen op hun benen. Maar dat zijn dingen die ze hier gewoon zijn en waarvan ze denken dat ze correct zijn. Ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat ik deze handelingen niet ga volgen maar ze ga doen zoals ik vind dat ze correct zijn.

Voila, dit was al een hele brok! Ik ga proberen er regelmatig iets op te zetten zodat ik lange teksten zoals deze kan vermijden ;)

Veel leesplezier en tot de volgende!
Liefs, Shanah
ps: de mensen die mij willen bereiken, ik heb een Tanzaniaans nummer 225712356976.